Rozdział VII

- Adam -

      Szedłem powoli ulicami Paryża z rękami wsadzonymi do kieszeni jasnych dżinsów. Oprócz nich miałem jeszcze białą koszulę, z zawiniętymi rękawami oraz czarne trampki. Nie wiedziałem czemu, ale w takim stroju czułem się zawsze najlepiej i najswobodniej. Słońce powoli chyliło się już ku zachodowi. Julie napisała mi sms'a, że jej mały gość zostaje na noc, więc po cichu postanowiłem sobie, że pomogę jej do końca. Ludzie wychodzili na wieczorne spacery, pełno było par. Obejrzałem się za jedną, która zaczęła się całować na środku jezdni, a jakiś samochód zaczął na nich trąbić. Pokręciłem głową z niedowierzającym uśmiechem i poszedłem dalej. Od kamienicy Julie dzieliło mnie tylko kroków.

     Pociągnąłem za ozdobną, mosiężną klamkę, po czym wszedłem na mroczną i chłodną klatkę schodową. Zerknąłem na zegarek, który nosiłem na przegubie lewej dłoni; dziewiętnasta czterdzieści jeden. Wbiegłem po kilku schodkach na wysoki parter, by po chwili zadzwonić do drzwi z numerem jedenaście. Czekałem cierpliwie, aż ktoś mi otworzy, ale nic takiego się nie działo. Zadzwoniłem ponownie.

- Adam, wejdź! Otwarte! - usłyszałem głoś Julie, dochodzący z głębi domu. Uniosłem brwi, po czym zrobiłem tak, jak mi nakazała dziewczyna. Powitał mnie znajomy kwiatowy zapach. 

- Cześć! - zawołałem z przedpokoju. Ściągnąłem trampki dwoma kopnięciami i poszedłem do salonu. Dziewczyna siedziała na podłodze obok małego szkraba, który zawzięcie przeglądał jakąś książeczkę. Chłopczyk miał może dwa lata. Odwzajemniłem uśmiech, który posłała mi Julie. Usiadłem koło nich.

- Cześć kolego, jak masz na imię? - zapytałem, z uśmiechem patrząc na okrągłe oczka, które przyglądały mi się z ciekawością.

- Nie powiem ci. - odrzekł chłopczyk po długim namyśle, sepleniąc lekko. - Ty mi powieć!

     Razem z szatynką wybuchnęliśmy śmiechem.

- Ja jestem Adam, a to jest Julie. - powiedziałem, wskazując na moją towarzyszkę.

- Mickey zna Ziuli. Ziuli jeśt baldzo fajna. - odpowiedział Mickey, zdradzając mi tym samym, jak ma na imię. - Pobawis się zie mną? Ziuli nie umie się bawić w siamochody, ale ty jeśteś chłopciem i na pewno potlafisz.

      Spojrzałem na niego z rozbawieniem. 

- Pobawię. - przytaknąłem. - Ale najpierw mi powiedz, gdzie tak pięknie nauczyłeś się mówić.

- Mickey jeśt mądlym chłopciem i się naucył! - Zaśmiał się wesoło, a ja wziąłem z podłogi jakiś samochodzik. Cóż, zabawę czas zacząć.

- Julie -

    Siedziałam na kanapie i z rozbawieniem przyglądałam się Adamowi, który śmigała samochodami po całym pokoju, a Mickey zachwycony nowym przyjacielem, razem z nim.

- Zobacz, a teraz skręcamy i... Aaa, mam Twój nosek! - zawołam szatyn, łapiąc małego miśka z podłogi i udając, że pluszak łapie Mickey'ego za nos. Chłopczyk roześmiał się rozradowany, po czym wdrapał się Adamowi na barana.

- Jeć balanku! - zawołał, waląc chłopaka po głowie. Myślałam, że umrę ze śmiechu. Adam też się zaśmiał, po czym zaczął biegać w kółko, udając pociąg.

- Miał być balanek, a nie lokomotywa! - stwierdził obrażony Mickey. - Maś mi źlobić balanka!

      Spadłam z kanapy pod wpływem ogromnego ataku śmiechu. Chłopczyk był okropnie zabawny. Z zaskoczeniem patrzyłam, jak Adam zgadza się na nowe zabawy, bez słowa protestu. Sam cieszył się z nich jak jego towarzysz.

- Ziuli choć! - krzyknął Mickey, karząc Adamowi zsadzić go na ziemie. - Telaz ciebie Adaś powozi na balana!

- O nie! - zaśmiałam się głośno, automatycznie wracając na kanapę. - Twój baranek, by się połamał, gdyby wziął mnie na plecy.

       Zszokowana stwierdziłam, że Adam zbliża się do mnie powoli z wyciągniętymi rękami, zmrużonymi o oczami i przebiegłym uśmiechem na ustach. 

- O nie! - powiedziałam ostrzegawczo, wyciągając palec przed siebie. Mimo to, uśmiech nie schodził mi z twarzy. - Nie radzę, naprawdę!

   Adam roześmiał się dziko, po czym ruszył w moim kierunku. Pisnęłam i zaczęłam mu uciekać. Ganialiśmy się po całym salonie, a Mickey cały czas dziko się śmiał i dopingował raz mnie, raz chłopaka. Gdy w końcu stwierdziłam, że opcje ucieczki mi się skończyły, z desperacją chciałam zwiać do kuchni. Niestety nie zauważyła samochodzików porozwalanych po całej podłodze. Poślizgnęłam się na jednym. Poczułam, że lecę do tyłu, gdy nagle czyjeś mocne ręce złapały mnie w talii.

- A widzisz, trzeba było nie uciekać barankowi! - roześmiał się Adam, po czym postawił mnie na ziemię. 

     Zawtórowałam mu. Zaśmiewaliśmy się tak kilka sekund, a po chwili natrafiłam na jego brązowe oczy, które patrzyły na mnie ciepło. Przestawałam się śmiać, ze zdziwieniem obserwując, jak Adam robi to samo. Po chwili staliśmy wpatrując się w siebie, nie widząc niczego ani nikogo. Moja ręka mimowolnie drgnęła. Miałam straszną ochotę dotknąć jego policzka...

- Ha! - zawołał Mickey, a my podskoczyliśmy jak oparzeni, po czym spojrzeliśmy na dziecko. Mickey stał na stole i machał rączkami do jakieś znanej tylko jemu piosenki.

- Mickey! - Oboje rzuciliśmy się go ratować, bo mało brakowało, a spadłby na podłogę. Nasze ręce zetknęły się, a ja poczułam tą niewysłowioną chęć pogłaskania go po twarzy. Chłopak odchrząknął, po czym postawił małego na podłogę. 

- A może Julie zrobi nam coś do jedzenia? - zagadnął, z uśmiechem nachylając się nad chłopcem. 

- Tak, tak! - zawołał chłopczyk wesoło. - Mickey chcie jeść! Ciekolade!

      Zaśmialiśmy się głośno.

- Ciekolady nie mam. - powiedziałem, czochrając włoski dziecka. - Ale mogę wam zaproponować pyszną zupkę ze słoiczka! Co wy na to?

- Ou, ja podziękuję! - odrzekł chłopak, podnosząc ręce na wysokość klatki piersiowej. - Wolałbym za to kanapki!

- Ziupke, ziupke! - krzyknął Mickey, podskakując.

- Dobra, to Ziuli wam coś przygotuje, a wy idźcie się bawić. - odrzekłam z uśmiechem. 

- Mickey, chodź! - zawołał nagle Adam. - Poskaczemy Julie po łóżku!

    Mały wręcz zapiał z zachwytu. Chłopak porwał go na ręce i udając samolot, pobiegł do mojej sypialni. Pokręciłam głową z szerokim uśmiechem. Poszłam do kuchni w celu przygotowania kolacji moim gościom. Wyjmując produkty, głęboko zastanowiłam się nad tym, jak Adam świetnie opiekował się Mickey'em. Był cierpliwy, opiekuńczy, miły i szczęśliwy z faktu, że może to robić. Byłby dobrym ojcem, pomyślałam. Po chwili z przerażeniem odgoniłam od siebie tą niecodzienną myśl. Poukładałam kanapki na talerzu, zupkę dla dziecka wyłożyłam na jego talerzyk w kształcie misia, po czym poustawiałam to wszystko na tacy. Wlałam jeszcze soku do dzbanka, wzięłam szklanki i podążyłam do własnej sypialni. Było tam podejrzanie cicho. 

      Weszłam do środka, a widok, który zobaczyłam strasznie mnie rozczulił. Adam leżał ma moim łóżku, a Mickey ułożył się na nim, przytulając mocno do jego szyi. Oboje spali. Uśmiechnęłam się, odstawiłam tacę na stolik, po czym sięgnęłam po koc. Nakryłam ich delikatnie. Odniosłam posiłek do kuchni, po czym wróciłam z powrotem. Położyłam się delikatnie koło nich. Po kilku minutach zaczęłam robić się senna, a moje powieki opadać. Nie zauważyłam nawet kiedy zasnęłam.

________________________________________________

Cześć!

Jeju! Mam godzinę spóźnienia! :c Rozdział miał być trzeciego, a ja dodaję czwartego. Nie wyrobiłam się. Prawie cały dzień nie było mnie w domu. xd Te wakacje są naprawdę świetne. :)

Mam nadzieję, że Wam też mijają wspaniale. <3

Jest to jeden z moich ulubionych rozdziałów na tym blogu. :3 Mickey jest taki słodki! :D Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. c:

Kolejny rozdział za dziesięć dni. ^^

Przepraszam, że nie odpowiedziałam na Wasze komentarze pod ostatnim rozdziałem, już się za to zabieram!

Pozdrawiam i dziękuję za każdą opinię. <33

       

PS. Jak Wam się podoba nowy szablon? c: Moim zdaniem jest cudowny! <33